AVV Swift hoopt op de zangkunsten van Fred

Fred van Veen vouwt de opstellingsformulieren tussen de presentatiegidsen. - Foto: KNVB Media

Zijn favorieten? ‘De vlieger’ van André Hazes en ‘De afgekeurde woning’ van Johnny Jordaan. Als de tonen van deze liedjes door de kantine van AVV Swift schallen, dan is het feest. Mocht erelid Fred van Veen ook woensdagavond de microfoon pakken, dan kan een bekerstunt tegen bekerhouder Vitesse zomaar een feit zijn.

AVV Swift. Het is één van de voetbalclubs die Amsterdam-Zuid rijk is. Prachtig gelegen aan het Olympiaplein, onder de rook van het nog altijd magische Olympisch Stadion. ‘Hier trainde Fanny Blankers-Koen’, prijkt in vergulde letters op het hek. Op deze heilige grond maakt de zaterdaghoofdklasser zich op voor háár wedstrijd van de eeuw.

Carpoolen

Swift weet niet wat het meemaakt. Staat er doorgaans een handjevol supporters langs de lijn, voor Swift-Vitesse zijn 1500 kaarten verkocht. Er is een tribune geplaatst voor 400 toeschouwers en er staan extra bankjes naast de dug-out geplaatst, omdat Vitesse achttien mensen moet herbergen. Parkeergelegenheid is er nauwelijks, dus het uitdrukkelijke verzoek aan de supporters uit Arnhem is toch vooral om te carpoolen.

Zorgvuldig vouwt hij de opstellingsformulieren tussen de presentatiegidsen van AVV Swift. Eén voor één, 1500 in totaal. De 73-jarige Fred van Veen is al 63 jaar lid van de Amsterdamse hoofdklasser en zo’n bouwsteen waarop de vereniging gebouwd is.  

'Mijn gappies'

Dit zijn mijn gappies. Deze gasten houden mij jong

Ik ben vanmorgen om 9.30 uur begonnen met vouwen. Het schiet al op.” Fred vouwt ondertussen rustig door. “Ik loop hier altijd rond. Ben jeugdleider geweest, bestuurslid, noem maar op. ‘Als je de naam van Swift hoort, heb je je jas al aan’, zegt mijn vrouw wel eens. Dat klopt ook wel.”

De laatste jaren ontvangt hij als begeleider van het eerste team de scheidsrechter. Hij opent een presentatiegids die voor zich ligt en wijst naar de selectiefoto. “Dit zijn mijn gappies. Deze gasten houden mij jong. Ik ga met ze mee naar uitwedstrijden, ben aanwezig bij trainingen en ik ga mee op trainingskamp. Prachtig vind ik dat.”

Sjaal

De stapel papieren wordt steeds kleiner. Hij moet er nog een stuk of honderd, schat hij. Agnes Heuving komt vanuit de keuken even gedag zeggen. “Dag wijffie”, zegt Fred opgewekt. “Ben je er klaar voor, schat?”

Al weken spookt de wedstrijd tegen Vitesse door het hoofd. Zeker bij iemand als Fred. “Ik loop al een week lang met de sjaal om, die speciaal voor de wedstrijd is gemaakt. Al is het dertig graden, ik draag die sjaal.”

Microfoon

Het laatste formulier met namen verdwijnt tussen twee pagina’s. Klaar. Tijd voor een sigaartje. Zijn zangcapaciteiten komen ter sprake. Die zijn befaamd. “Ik zing veel, dat vind ik heerlijk.” Zo af en toe, spontaan of als de gelegenheid erom vraagt, wil hij de microfoon nog wel eens ter hand nemen. Vaak in de eigen kantine, maar soms ook bij de gasten.

In Spijkenisse, bijvoorbeeld. Feyenoord-grondgebied, zou je kunnen zeggen. “Begon ik daar ineens ‘Geef mij maar Amsterdam’ te zingen. Een ingeving. Begon iedereen te juichen en mee te zingen, die hele kantine uit z’n dak. Dat is toch mooi?”